Kate Moore: Sensitive Spot

Kate Moore’s ‘Sensitive Spot’ voor piano solo – of eigenlijk voor een solo-pianist die met zichzelf verzesvoudigd wordt – is een prachtvoorbeeld van de onmogelijkheid van een perfecte uitvoering. Want er is natuurlijk niet één perfecte uitvoering. In dit stuk legt Kate zelfs zes ‘perfecte’ uitvoeringen van dezelfde pianist – in dit geval Saskia Lankhoorn – over elkaar heen. Met als gevolg een continu fluctuerende constellatie van noten die als stofdeeltjes om elkaar heen dwarrelen.

Het deed me erg denken aan een reeks pianostukken van Gilius van Bergeijk die ik ooit door Nora Mulder en Pauline Post uitgevoerd zag. Gilius deed bij dat concert de voor mij onvergetelijke uitspraak dat iedere uitvoering het misverstand bij de luisteraar wekt dat dat wat op het podium gebeurt precies zo door de componist bedoeld is. In ’Links en Rechts’ laat hij twee pianisten samen een nocturne van Chopin spelen. De één speelt de linkerhand en de ander de rechter. Geen probleem zou je zeggen, ware het niet dat hij de twee pianisten ieder in een aparte ruimte had gezet en ze elkaar niet konden horen. Alleen het publiek dat in een derde ruimte zat kreeg de pianisten samen over luidsprekers te horen. Begeleiding en melodie dwaalden daarbij flink van elkaar af. Raar genoeg paste het desondanks wonderwel. Misschien omdat het karakter van de muziek van zichzelf al meanderend was?

Meer van Kate Moore: